Vakantie 1998

13 oktober

North Yorkshire Steam Railway

Zoals gisteren al aangegeven gaan we vanaf de parkeerplaats van het hotel linksaf de helling op. Er zijn wel een paar haarspeldbochten, maar die kun je geen "sharp bends" noemen. Eenmaal boven gekomen hebben we een mooi uitzicht over de Moors voor zover de laag hangende wolken het mogelijk maken. Na een leuke tocht over de brede heuvelrug komen aan het einde in de buurt van Hutton-le-Hole. We wilden echter naar Pickering voor de stoomtrein, dus gingen we via Lastingham richting Pickering. In Pickering was het even zoeken naar de parkeerplaats van het station en toen we die eindelijk gevonden hadden, stonden we voor de overweg richting de parkeerplaats waar juist de stoomtrein over weg reed. Op de parkeerplaats zagen we dat het nog bijna twee uur zou duren voor de volgende trein zou vertrekken. Dat vonden we wat lang dus we reden weer weg de trein achterna.

Roman Road

Al snel draaide de weg over de spoorlijn heen verder weg van de spoorlijn richting Newton on Rawcliffe. Op de volgende splitsing hadden we geen zin om weer terug richting Pickering of Cropton te gaan. We kozen dus voor Stape al konden we op de kaart zien dat de weg daar eindigde. Er was alleen iets op de kaart dat "Roman Road" heette en door een stippellijn aangegeven werd.
Hoe ver we ook reden, er leek maar geen eind aan de weg te komen tot we plotseling aan de overkant van een bruggetje een hek over de weg zagen. Toen we er voor stonden, zagen we het bord "close gate" dus we konden er gewoon door heen.
Pauline stapte uit en maakte de poort open en achter de auto weer dicht. En toen zaten we dus op het stuk "Roman Road". Het was een mooie route door bossen en dalen. Op sommige plekken kregen we waarschuwingen voor Ford's. Het was even nadenken, want op verschillende plaatsen was niets vreemds te zien. Tot we op een stuk kamen waar duidelijk regelmatig water over de weg stroomde. Aha, dat was het dus. En op sommige plaatsen stond zelfs een peilpaal met standen tot aan 6 feet om aan te geven hoe diep het water stond. Gellukkig stonden de meesten droog al stroomde er wel veel water onder de weg door. Bij iedere "Ford" was ook een brug om voetgangers en dieren over de stroom te voeren als het water te hoog stond.
Op 1 plaats stonden mensen foto's te maken op de brug en ik denk dat wij op minstens 1 foto staan. Via o.a. Grosmont gingen we richting Whitby.
Op een gegeven moment zagen we een afslag met "Ford frequently unpassable". We keken elkaar aan en doken de helling af. En ja hoor, er stroomde een flinke stroom over de weg. De brug was zelfs enige meters hoog boven de stroom. Ik reed achteruit en liet Pauline met het fototoestel uitstappen. Zelf reed ik weer voorzichting naar de stroom. De stroomafwaartse kant van de weg was goed te herkennen, want daar viel het water iets naar beneden. De andere kant van de weg was niet te zien door de hoogte van het water en de rustige stroom. In het midden van de stroom was wel iets te zien dat op een gat of een steen op de weg leek. Hopend dat de weg niet smaller werd, dook ik met de auto de stroom in. Ik kwam heelhuids en droog aan de overkant. Pauline stapte weer in en via de A169 en A171 kwamen we in Whitby.

Whitby

In Whitby staken we de Esk over en reden richting de ruine van de Abbey. De weg slingerde ons echter onverwachts over een smalle brug in de haven en toen konden we niet anders doen dan langs de havens en vervolgens de klif op rijden. Bovenaan hebben we de auto geparkeerd om even uit te waaien. Want waaien deed het wel. We liepen de trappen af naar de havens. Naast de westelijke pier liep een weg naar het strand. Het was net vloed geweest, dus ver konden we het strand niet op.
Zelf vlak langs de boulevard kwamen de golven nog regelmatig tegen de keermuur. Na even van het echte zandstrand te hebben genoten, liepen we de pier op. We zijn niet op het gevaarlijke deel geweest. Dit was namelijk afgesloten i.v.m. de harde wind. We konden wel rond het havenlicht uit 1831 lopen. Er waren zelfs nog wat overblijfsels te zien van vroegere verdedigingswerken voor de haven. Langzaam liepen we weer terug naar de kust en vervolgens de trappen op. Al die Ford's blijken de auto niet echt schoon gespoeld te hebben.

The Moors

We verlieten Whitby via de A174, maar gingen al snel weer over op de normale wegen voor ons. Via allerlei bergen, dalen en ford's kwamen we op de A171, die we in westelijke richting volgenden tot de afslag naar Glaisdale. Hier gingen we van de A-route af om zo snel mogelijk richting Lealholm te rijden. Vanaf hier slingerden we rond de spoorlijn richting Danby om een bezoek te brengen aan het Visitorscenter van de North Yorkshire Moors. Hier hebben we de geschiedenis van het ontstaan van de Moors kunnen zien. Er was ook een video te zien van de Moors en de kust gezien vanuit de ogen van Nell, een herdershond.
Vanuit Danby reden we de Blakey Ridge op. Dit is een zeer grote vlakte met heide en schapen. Alleen zakten de wolken al snel weer op de vlakte. Dit gebeurde waarschijnlijk wel vaker, want zo te zien verongelukte hier veel schapen. Dit keer kwamen we wel aan in Hutton le Hole. Hier is het Folk Museum, maar we hadden daar geen zin meer in. Dus even zoeken naar de afslag naar Rosedale Abbey en zo kwamen we op de Spaunton Moor, maar gelukkig waren de wolken weg en konden we genieten van het uitzicht. En aan het einde natuurlijk weer de steile helling maar nu omlaag. Dat lijkt wel goed te gaan, maar het eerste stuk is een hele lange steile weg naar beneden. Alleen afremmen op de moter werkt hier niet. Je moet bijna constant ook de remmen gebruiken. Na drie haarspeldbochten kwam echter eindelijk de parkeerplaats van het hotel in zicht. Hier draaiden we weer op en i.p.v. uit te stappen en naar de kamer te gaan, hebben we eerst nog een tijdje van het uitzicht over Rosedale genoten.